Here I am
A lone woman
On the doorstep of a cold spell
At the very start of awareness
Of the polluted state
Of this planet
And the plain and dismal
Despair of the skies
And the sad impotence
Of these hands of stone
Time passed
Time has passed by
And the clock has struck four times
It chimed four times today
The very first day
Of the month of Dey
I grasp the seasons’ enigma
And comprehend the language
Of mere moments
The saviour sleeps in the grave
And the earth -- the good earth
Is a friendly summons
To serenity
*
Time passes
And the clock chimes
Four times
The wind blows in the street
It sweeps the street
And I sense flowers mating
And see buds with frail slim stems
And feel this tired consumptive age
A man passes by the wet trees
A man whose blue stringy veins
Like two dead snakes
Slithering up both sides of his windpipe
And up his traumatized temples
Re-perform this gory satire:
Salam Salam
And I think of the
Mating flowers
*
On the doorstep
Of a cold spell in the circle
Of those who mourn mirrors
And the most grieving gathering
Of occurrences drained of colour
In this soirée rendered successful
By the serene science of silence
How can one holler “halt!”
At one so compassionate
So thoughtful and dignified
So dejected and so ethereal?
How can one say to him
That he no longer lives?
That he never ever
Was alive?
*
The wind howls in the alley.
Desolate and lonely
Crows whirl in the old gardens of grief.
How close seems now the summit
Of the ladder…
They have taken
All heartfelt candor
To the palace of tall tales…
How to rise to dance these days
And dip one’s locks of childhood hair
In running water
And crush underfoot the apple
One has picked and smell it
At long last?
*
O love
Loneliest love of all
How dark are these clouds
gathered by the sun
to watch the day
rise
As if that bird there could see itself only
by the aura of its course
As if those young leaves sighing with desire
were none but verdant margins
of imagination
As if
the purple flame
burning in the translucent memory of the panes
exists only by the pure prayer
of the lamp
*
The wind howls in the alley
This is the start of despair
It was just as windy
The day your hands became
impaired
Dear stars
Dear cardboard stars
When lies start howling in the skies
How does one seek haven in the verses
Of perjured prophets?
We -- like the dead of eons past --
Shall reach for one another
And only then shall the sun pronounce
Sentence on the decadence
Of our corpses
I am cold
I am cold and fear that I shall never
Feel warmth again
“O love, o most unique love of all: “
How old was that wine?
See the weight of time crush this place
While the fish feast on my flesh
Why do you constantly force me
To the bottom the sea?
*
I’m cold and I’m weary
of mother-of-pearl earrings
I’m cold
and I know that the flaming fears
of wild poppies
result in a mere sprinkle of blood
That is why, I shall cease to mark out margins,
I shall cease to tally,
and far from elementary paths,
I shall seek refuge
in the evidence of vast designs
I am poor
poor, poor
like the silences that separate
the clement words of the poor
and my wounds are those of love
all of love, love, love
Aside from rotations
of the Equator,
after having crossed
the eruption of mountains
I, myself
found shelter on this vagrant island,
whose secret – to this partner
whose small splinters
gave birth to the sun --
is that of self-fragmentation
*
Salam! O immaculate night.
Salam! O night that changes
the eyes of the desert wolves
into cavernous orbits of faith
and certainty.
And on the banks of your rivulets
the breeze of the willows –
that gentle breeze -- feels
the approach of the axe.
I belong to this world
where thoughts have no weight,
a world of words and noises,
a world like a snake pit
full of the clatter of the steps
of an entire people who
spins a rope to hang you --.
while I embrace you –
Salam! O immaculate night!
There is always a space
between seeing and the window.
Why did I not look
like the moment when a man
walked along the wet trees?
*
Why did I not pay attention ?
I believe my mother cried on that night
that night when I met with pain,
that same night when the pearl was created,
when I wed the cluster of flowers of the acacias,
when the whole of Esfahan tinkled of blue mosaics
and when my other half blended with the lymph that was in me
and the mirror reflected him to me so pure and clean
and all at once he called my name
and I became the wedded bride of the clustered flowers on the acacias
*
I believe my mother cried on that night
- what laughable clear mindedness in such a dead end opening
Why didn’t I pay attention ?
Each moment of happiness knew that there would be nothing left but ruins from your hands
And I did not pay attention
Up until that moment when
the window of the clock opened and the wretched canary came out and chimed four times
Came out and chimed four times
And I was impassioned
As impassioned as was this frail woman
Whose eyes were similar to the empty nest of Simurghs
And who, I believe, carried in the movement of her thighs, the pure vision of my happiness
to the mattress of the night.
Will I ever comb my hair in the wind again?
Will I ever plant the flower bed with violets again?
Will I ever again set more candle holders in the sky at the window?
Will I ever dance on top of the glasses again?
And will I ever long for the bell at the door to ring, again?
*
I said to my mother, “There! It’s over.”
I said, “It always ends
before you think it over.
Let’s call the newspapers.
Let’s invite them all.”
An empty man, with no essence.
A blank, arrogant man.
See how, while chewing,
his teeth rasp --
as his eyes devour
while staring.
See how he strides,
along the soggy trees,
measured, light and firm in figure,
when at four o’clock, the blue tracks
of his veins climb on both sides of his larynx
like dead serpents
and they assert, “salam, salam“
in his troubled temples
-- this bloody Satyr…
Have you ever inhaled the smell of the four blue tulips?
Time has passed -- passed, and evening has descended
on the naked branches of the acacias.
Night advances behind the windowpanes,
excusing itself in its own tongue
to the last debris of the day.
*
Where am I from?
Where?
To be saturated like this
with the scent of nights?
The earth of its tomb is still moist--
I speak of the tomb
of these two green young hands.
You were good, my love --
a sole love among all.
So good, when you lied --
so good when you shut their eyelids
in the mirrors,
when
you picked the metal stems
from their chandeliers,
when
you took me from the black of repression
to bring me
to love’s pastures,
until,
awestruck, the steam,
surging from the fire lit by thirst,
lay on the lawn of dreams.
*
And these cardboard stars
Spinned in orbit around eternity…
Why did they summon an authority?
Why did they invite a mere glance
To the residence of vision?
Why did they pile caresses
On the tresses of virgin modesty?
Behold – in this place -- the one
Whose soothing words
And caressing glance
Dissipated dread
Now hangs
On the gallows
Of your shadows… and how
Your fingers’ five stems -- once
Five digits of integrity –
Have left their mark
On her cheek
*
What is silence?
What is it, what is it?
O love, one and only,
what can silence be
if not words yet
to be spoken…?
I am weary of speech,
but the language of birds
Is the one that tells
the tale of words used
at the celebration of nature --
The language of birds
speaks of, springtime
of spring, of leaves…
The language of birds turns
to breeze, to perfume
and breeze…
Yet, the language of birds
expires in fabrication.
*
Who is this?
This person who looks
for the essence of a lone god
on his trek to eternity
resetting his eternal timepiece
to run with the cadence of dispersion
and discord?
Who is this?
This person who ignores the call
of the rooster to be as one with the soul
of the rising day -- yet inhales
the aroma of a broken fast?
Who is it? This person
who wears the crown of love
on his head while rotting away
amidst wedding garments
as the sun -- at the end
of a singular season -- ceases
to shine on either one
of despondent poles?
You were drained raising
a tinkling noise on the blue mosaics
... as for me -- I am so full
that their
prayers barely rise
over the timbre
of my voice.
*
Happy remains
Sad remains
Pensive and secretive remains
Affable, elegant remains
Remains that are fond of delicacies,
At breaks chosen by time within an unsure context where light does not remain
And where desire is nothing but the purchase of the decayed fruits of thoughtlessness
How strange these people are who wait an accident at the crossroads,
How strange these strident whistles shrills
When all that has to be done
All that should be done,
When all that should be done
Is to run a man over under the wheels of time
A man who came forward
between the wet trees
*
Where am I from ?
I said to my mother « There,
It’s over. As usual: over before you think it over.
Let’s call the newspapers
Salam! O unusualness of solitude!
Take in the room because black clouds have always carried forgiveness for the latest regrets with them
And because - when in the presence of a candle – it is an enlightened secret to know that its last and longest flame is no more than a dream.
Let us believe,
Let us believe in this beginning of a cold season
In what remains of the garden,
in the illusory things
in the blunt and idle sickles
in the boxed up seeds
Look at this falling snow...
perhaps it was these hands that were the truth
these two young hands buried in flurries of snow
next year, when spring mates with the sky, behind the window panes,
and in its body,
the green gushes of the frail shoots will bud – o love
o, most unique love of all
let us believe in this beginning of a cold season
Forough Farrokhzâd
translated by Sylvie Mochiri Miller and Tatul Sonentz Papazian
from Sylvie Mochiri Miller's French translation - SAISON FROIDE
و این منم
زنی تنها
در آستانهی فصلی سرد
در ابتدای درک هستی آلودهی زمین
و یأس ساده و غمناک آسمان
و ناتوانی این دستهای سیمانی
زمان گذشت
زمان گذشت و ساعت، چهار بار نواخت
چهار بار نواخت
امروز روز اول دیماه است
من راز فصلها را میدانم
و حرف لحظهها را میفهمم
نجاتدهنده در گور خفته است
و خاک، خاک پذیرنده
اشارتیست به آرامش
زمان گذشت و ساعت چهار بار نواخت
در کوچه باد میآید
در کوچه باد میآید
و من به جفتگیری گلها میاندیشم
به غنچههایی با ساقهای لاغر کمخون
و این زمان خستهی مسلول
و مردی از کنار درختان خیس میگذرد
مردی که رشتههای آبی رگهایش
مانند مارهای مرده از دو سوی گلوگاهش
بالا خزیدهاند
و در شقیقههای منقلبش آن هجای خونین را
تکرار میکنند:
ــ سلام
ــ سلام
و من به جفتگیری گلها میاندیشم
در آستانهی فصلی سرد
در محفل عزای آینهها
و اجتماع سوگوار تجربههای پریدهرنگ
و این غروب بارور شده از دانش سکوت
چگونه میشود به آن کسی که میرود این سان
صبور،
سنگین،
سرگردان،
فرمان ایست داد.
چگونه میشود به مرد گفت که او زنده نیست،
او هیچوقت زنده نبودهست
در کوچه باد میآید
کلاغهای منفرد انزوا
در باغهای پیر کسالت میچرخند
و نردبام
چه ارتفاع حقیری دارد.
آنها تمام ساده لوحی یک قلب را
با خود به قصر قصهها بردند
و کنون دیگر
دیگر چگونه یک نفر به رقص برخواهد خاست
و گیسوان کودکیش را
در آبهای جاری خواهد ریخت
و سیب را که سرانجام چیده است و بوییده است
در زیر پا لگد خواهد کرد؟
ای یار، ای یگانهترین یار
چه ابرهای سیاهی در انتظار روز میهمانی خورشیدند.
انگار در مسیری از تجسم پرواز بود که یک روز آن پرنده نمایان شد
انگار از خطوط سبز تخیل بودند
آن برگهای تازه که در شهوت نسیم نفس میزدند
انگار
آن شعلهی بنفش که در ذهن پاکی پنجرهها میسوخت
چیزی به جز تصور معصومی از چراغ نبود.
در کوچه باد میآید
این ابتدای ویرانیست
آن روز هم که دستهای تو ویران شدند باد میآمد
ستارههای عزیز
ستارههای مقوایی عزیز
وقتی در آسمان دروغ وزیدن میگیرد
دیگر چگونه میشود به سورههای رسولان سرشکسته پناه آورد؟
ما مثل مردههای هزاران هزارساله به هم میرسیم و آنگاه
خورشید بر تباهی اجساد ما قضاوت خواهد کرد
من سردم است
من سردم است و انگار هیچوقت گرم نخواهم شد
ای یار، ای یگانهترین یار: «آن شراب مگر چند ساله بود؟»
نگاه کن که در اینجا
زمان چه وزنی دارد
و ماهیان چگونه گوشتهای مرا میجوند
چرا مرا همیشه در ته دریا نگاه میداری؟
من سردم است و از گوشواره های صدف بیزارم
من سردم است و میدانم
که از تمامی اوهام سرخ یک شقایق وحشی
جز چند قطره خون
چیزی به جا نخواهد ماند
خطوط را رها خواهم کرد
و همچنین شمارش اعداد را رها خواهم کرد
و از میان شکلهای هندسی محدود
به پهنههای حسی وسعت پناه خواهم برد
من عریانم، عریانم، عریانم
مثل سکوتهای میان کلامهای محبت عریانم
و زخمهای من همه از عشق است
از عشق، عشق، عشق
من این جزیرهی سرگردان را
از انقلاب اقیانوس
و انفجار کوه گذر دادهام
و تکهتکه شدن، راز آن وجود متحدی بود
که از حقیرترین ذرههایش آفتاب به دنیا آمد.
سلام ای شب معصوم!
سلام ای شبی که چشمهای گرگهای بیابان را
به حفرههای استخوانی ایمان و اعتماد بدل میکنی
و در کنار جویبارهای تو، ارواح بیدها
ارواح مهربان تبرها را میبویند
من از جهان بیتفاوتی فکرها و حرفها و صداها میآیم
و این جهان به لانهی ماران مانند است
و این جهان پر از صدای حرکت پاهای مردمیست
که همچنان که ترا میبوسند
در ذهن خود طناب دار تو را میبافند
سلام ای شب معصوم!
میان پنجره و دیدن
همیشه فاصلهایست
چرا نگاه نکردم؟
مانند آن زمان که مردی از کنار درختان خیس گذر میکرد…
چرا نگاه نکردم؟
انگار مادرم گریسته بود آن شب
آن شب که من به درد رسیدم و نطفه شکل گرفت
آن شب که من عروس خوشههای اقاقی شدم
آن شب که اصفهان پر از طنین کاشی آبی بود
و آن کسی که نیمهی من بود به درون نطفهی من بازگشته بود
و من در آینه میدیدمش
که مثل آینه پاکیزه بود و روشن بود
و ناگهان صدایم کرد
و من عروس خوشههای اقاقی شدم
انگار مادرم گریسته بود آن شب
چه روشنایی بیهودهای در این دریچهی مسدود سر کشید
چرا نگاه نکردم؟
تمام لحظههای سعادت میدانستند
که دستهای تو ویران خواهد شد
و من نگاه نکردم
تا آن زمان که پنجرهی ساعت
گشوده شد و آن قناری غمگین چهار بار نواخت
چهار بار نواخت
و من به آن زن کوچک برخوردم
که چشمهایش مانند لانههای خالی سیمرغان بودند
و آن چنان که در تحرک رانهایش میرفت
گویی بکارت رویای پرشکوه مرا
با خود بسوی بستر شب می برد.
آیا دوباره گیسوانم را
در باد شانه خواهم زد؟
آیا دوباره باغچهها را بنفشه خواهم کاشت؟
و شمعدانیها را
در آسمان پشت پنجره خواهم گذاشت؟
آیا دوباره روی لیوانها خواهم رقصید؟
آیا دوباره زنگ در مرا بسوی انتظار صدا خواهد برد؟
به مادرم گفتم: «دیگر تمام شد!»
گفتم: «همیشه پیش از آنکه فکر کنی اتفاق میافتد
باید برای روزنامه تسلیتی بفرستیم.»
انسان پوک
انسان پوک پر از اعتماد
نگاه کن که دندانهایش
چگونه وقت جویدن سرود میخواند
و چشمهایش
چگونه وقت خیرهشدن میدرند
و او چگونه از کنار درختان خیس میگذرد
صبور،
سنگین،
سرگردان.
در ساعت چهار در لحظهای که رشتههای آبی رگهایش
مانند مارهای مرده از دو سوی گلوگاهش
بالا خزیده اند
و در شقیقههای منقلبش آن هجای خونین را
تکرار میکنند:
ــ سلام
ــ سلام
آیا تو هرگز آن چهار لالهی آبی را
بوییدهای؟…
زمان گذشت
زمان گذشت و شب روی شاخههای لخت اقاقی افتاد
شب پشت شیشههای پنجره سر میخورد
و با زبان سردش
تهماندههای روز رفته را به درون میکشید
من از کجا میآیم؟
من از کجا میآیم؟
که این چنین به بوی شب آغشتهام؟
هنوز خاک مزارش تازهست
مزار آن دو دست سبز جوان را میگویم ..
چه مهربان بودی ای یار، ای یگانهترین یار
چه مهربان بودی وقتی دروغ میگفتی
چه مهربان بودی وقتی که پلکهای آینهها را میبستی
و چلچراغها را
از ساقههای سیمی میچیدی
و در سیاهی ظالم مرا بسوی چراگاه عشق میبردی
تا آن بخار گیج که دنبالهی حریق عطش بود بر چمن خواب مینشست
و آن ستارههای مقوایی
به گرد لایتناهی میچرخیدند
چرا کلان را به صدا گفتند؟
چرا نگاه را به خانهی دیدار میهمان کردند؟
چرا نوازش را
به حجب گیسوان باکرگی بردند؟
نگاه کن که در اینجا
چگونه جان آن کسی که با کلام سخن گفت
و با نگاه نواخت
و با نوازش از رمیدن آرمید
به تیرههای توهم
مصلوب گشته است
و جای پنج شاخهی انگشتهای تو
که مثل پنج حرف حقیقت بودند
چگونه روی گونه او ماندهست.
سکوت چیست، چیست، چیست ای یگانهترین یار؟
سکوت چیست به جز حرفهای ناگفته
من از گفتن می مانم، اما زبان گنجشکان
زبان زندگی جملههای جاری جشن طبیعتست
زبان گنجشکان یعنی: بهار، برگ، بهار.
زبان گنجشکان یعنی: نسیم، عطر، نسیم.
زبان گنجشکان در کارخانه میمیرد.
این کیست؟ این کسی که روی جادهی ابدیت
به سوی لحظهی توحید میرود
و ساعت همیشگیاش را
با منطق ریاضی تفریقها و تفرقهها کوک میکند
این کیست؟ این کسی که بانگ خروسان را
آغاز قلب روز نمیداند
آغاز بوی ناشتایی میداند
این کیست؟ این کسی که تاج عشق به سر دارد
و در میان جامههای عروسی پوسیدهست.
پس آفتاب سر انجام
در یک زمان واحد
بر هر دو قطب ناامید نتابید.
تو از طنین کاشی آبی تهی شدی.
و من چنان پرم که روی صدایم نماز می خوانند…
جنازههای خوشبخت
جنازههای ملول
جنازههای ساکت متفکر
جنازههای خوشبرخورد، خوشپوش، خوشخوراک
در ایستگاههای وقتهای معین
و در زمینهی مشکوک نورهای موقت
و شهوت خرید میوههای فاسد بیهودگی…
آه،
چه مردمانی در چارراهها نگران حوادثند
و این صدای سوتهای توقف
در لحظهای که باید، باید، باید
مردی به زیر چرخهای زمان له شود
مردی که از کنار درختان خیس میگذرد…
من از کجا میآیم؟
به مادرم گفتم: «دیگر تمام شد!»
گفتم: «همیشه پیش از آنکه فکر کنی اتفاق می افتد
باید برای روزنامه تسلیتی بفرستیم.»
سلام ای غرابت تنهایی
اتاق را به تو تسلیم میکنم
چرا که ابرهای تیره همیشه
پیغمبران آیههای تازه تطهیرند
و در شهادت یک شمع
راز منوری است که آن را
آن آخرین و آن کشیدهترین شعله خواب میداند.
ایمان بیاوریم
ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد
ایمان بیاوریم به ویرانههای باغ تخیل
به داسهای واژگون شدهی بیکار
و دانههای زندانی.
نگاه کن که چه برفی میبارد…
شاید حقیقت آن دو دست جوان بود، آن دو دست جوان
که زیر بارش یکریز برف مدفون شد
سال دیگر وقتی بهار
با آسمان پشت پنجره هم خوابه میشود
و در تنش فوران میکنند
فوارههای سبز ساقههای سبکبار
شکوفه خواهد داد ای یار، ای یگانهترین یار
ایمان بیاوریم به اغاز فصل سرد
